Tamagotchi

Sinds een maand of wat twitter ik. Geen idee waarom ik er aan begonnen ben. Meestal begin ik aan zo iets uit een professionele nieuwsgierigheid. Mijn eerste aanraking met het fenomeen was dat van een vriend die opvallend vaak tijdens ontmoetingen afgeleid werd door zijn mobiel. Nou word ik wel vaker in gesprekken genegeerd maar deze vriend raakte wel erg vaak de draad van het gesprek kwijt.
"Ik moet even wat terug tweeten anders verlies ik deze volger en dan zak ik weer onder de honderd volgers" was zijn excuus.
Een spel dus. Een soort Tamagotchi. Een elektronisch huisdier dat je moet verzorgen anders gaat het dood. Maar dan met online vrienden, bekenden of gewoon collega's.
Als je geen onaardige of saaie dingen zegt en bij voorkeur voor je doelgroep interessante dingen dan gaan mensen je "volgen". Als je vervelend blijkt dan stopt men met volgen. Als je heel aardig bent ben je al snel saai en als je heel direct bent dan schop je mensen tegen de schenen en raak je ze weer kwijt. Sommige mensen "retweeten" alleen maar berichten van anderen en krijgen daar betrekkelijk veel volgers mee. Dat kan dus ook.
En je moet een beetje oppassen met wat je zegt. Het is een beetje als in een gezelschap met je directe buurman praten. Als je fluistert dan ben je aan het smoezen en als je te hard spreekt dan heb je minachting voor de groep, Je vergeet snel dat er ook andere mensen meeluisteren en dat kan tot gênante situaties leiden.

Al met al dus een oefening in sociale verhoudingen.

Wat ik nog mis?
Een soort twitter-raad waar je verplicht iemand weg moet wegstemmen. Gewoon voor de spanning.