Marco

Ik vind het echt heel vervelend voor je hoor, na alles wat er met je is gebeurd het afgelopen jaar. Ik snap best dat je weer volle bak op het podium moet.
Leontine heeft eenmaal haar wensen en Leco komt ook niet voor niks krullen zetten.
Ik snap ook best dat al die dj's je geweldig vinden, ze zouden echt alles van je draaien. Je bent eenmaal een echt toffe vent. Maar waarom moet je mij nou lastig vallen met die halfbakken sentimentie nummers.
Ga een maandje met John op de veluwe zitten en kom gewoon met een paar goede nummers zoals je dat vroeger ook deed.

Tamagotchi

Sinds een maand of wat twitter ik. Geen idee waarom ik er aan begonnen ben. Meestal begin ik aan zo iets uit een professionele nieuwsgierigheid. Mijn eerste aanraking met het fenomeen was dat van een vriend die opvallend vaak tijdens ontmoetingen afgeleid werd door zijn mobiel. Nou word ik wel vaker in gesprekken genegeerd maar deze vriend raakte wel erg vaak de draad van het gesprek kwijt.
"Ik moet even wat terug tweeten anders verlies ik deze volger en dan zak ik weer onder de honderd volgers" was zijn excuus.
Een spel dus. Een soort Tamagotchi. Een elektronisch huisdier dat je moet verzorgen anders gaat het dood. Maar dan met online vrienden, bekenden of gewoon collega's.
Als je geen onaardige of saaie dingen zegt en bij voorkeur voor je doelgroep interessante dingen dan gaan mensen je "volgen". Als je vervelend blijkt dan stopt men met volgen. Als je heel aardig bent ben je al snel saai en als je heel direct bent dan schop je mensen tegen de schenen en raak je ze weer kwijt. Sommige mensen "retweeten" alleen maar berichten van anderen en krijgen daar betrekkelijk veel volgers mee. Dat kan dus ook.
En je moet een beetje oppassen met wat je zegt. Het is een beetje als in een gezelschap met je directe buurman praten. Als je fluistert dan ben je aan het smoezen en als je te hard spreekt dan heb je minachting voor de groep, Je vergeet snel dat er ook andere mensen meeluisteren en dat kan tot gênante situaties leiden.

Al met al dus een oefening in sociale verhoudingen.

Wat ik nog mis?
Een soort twitter-raad waar je verplicht iemand weg moet wegstemmen. Gewoon voor de spanning.

Kinderen.

Eigenlijk wil ik niet weten hoeveel invloed ik heb op mijn kinderen. Het verminderd de lichtvoetigheid van het opvoeden. Ze zijn zoals ze zijn. Je kunt ze niet veranderen maar toch blijf je een leven lang onderdeel van hun bestaan. Zoals mijn ouders ook altijd een onderdeel van mijn leven zijn. Filmpjes als deze doen je dit weer beseffen.

Mens veroorzaakt kanker

"Kanker is een moderne, door de mens veroorzaakte ziekte en geen natuurlijke aandoening
De onderzoekers baseren hun uitspraak onder meer op vondsten in het oude Griekenland en Egypte. Uit die tijd zijn honderden mummies overgebleven, maar slechts een van de onderzochte personen bleek aan kanker te hebben geleden"
http://www.nu.nl/wetenschap/2356099/mens-veroorzaakt-kanker.html

Er van uit gaande dat mensen in die tijd gemiddeld niet veel ouder werden dan 40 a 45 jaar zou ik graag willen weten wat de huidige sterftekans aan kanker is voor deze leeftijdsgroep. Het lijkt me niet dat die veel hoger ligt dan 1 op een paar honderd.
Op eerste gezicht een leuk staaltje pseudo wetenschap.

Blokken.

Dat het nog best een heel werk is zo een papiertje halen.
Leo (een collega) kwam op mijn werk voorbij met een folder van de NCOI. Een soort LOI voor de werkende klasse. HBO Bedrijfskundige informatica. 1 of 2 jaar. Dat is nou echt wat voor mij dacht ik. Daar rol ik vast zo doorheen want ik zit eenmaal al jaren in de informatica dus dat bedrijfskundige zal dan ook wel lukken.
Nou dat valt toch nog wel een beetje tegen. De NCOI heeft een online platform waar je kunt zien wat je lessen voor de week zijn en waar je moet zijn voor de bijeenkomsten. Elke dinsdagavond zitten we met een stelletje lotgenoten naar een ZZP leraar te luisteren. Ik volg twee modules tegelijk dus om de week hebben we een andere leraar. De kwaliteit van de opleiding is op zijn zachtst bedenkelijk te noemen hoewel ik geen vergelijkingsmateriaal heb. Je moet het eigenlijk maar een beetje zelf uitzoeken. Het lesmateriaal is in orde maar voor de rest ho maar.
Eigenlijk zijn de wekelijkse bijeenkomsten nog het prettigst om informatie met medeleerlingen uit te wisselen. Daar zal het nut wel zitten.
Nou ja, ik ga nog maar een uurtje blokken.
Morgen is het weer dinsdag.
NCOI avond.

Ik werk dus ik ben.

Ik vind mijn werk leuk.
Niet altijd natuurlijk, ook ik heb van die dagen waarvan ik graag wil dat ze snel afgelopen zijn maar door de bank genomen heb ik het naar mijn zin als ik aan het werk ben. En ik ben best vaak aan het werk. Officieel 40 uur per week, maar daar stopt het niet. In de auto of op de fiets naar werk denk ik na over hoe ik bepaalde zaken het best zal aanpakken, in mijn hoofd splits ik werk op of ik bepaal prioriteiten. Wanneer ik naar huis rijd overdenk ik de besluiten die ik overdag genomen heb. Als ik thuis ben dan zoek ik vaak zaken uit of ik studeer om up to date te blijven van nieuwe ontwikkelingen. We gaan niet vaak op vakantie maar als we gaan heb ik altijd een paar dagen nodig om te wennen aan de zorgeloosheid die van de een op andere dag heeft plaatsgevonden.
Ik maak gebruik van diverse sociale media en allen vermelden na mijn naam ‘Applicatie ontwikkelaar’. Boven het gegeven dat ik linkshandig, blond, in 1968 ben geboren, linksdragend of dat mijn moeder Coby heet ben ik Applicatie ontwikkelaar. Op feestjes kennen ze me als Kees van Marja en Kees doet iets in computers, hij schrijft programmaatjes voor bedrijven. Hij is programmeur.
We menen er een identiteit uit af te kunnen leiden. Want zo een baan verdient zo veel dus zal hij wel in zo een auto rijden en in zo een huis wonen, hij zal wel zo intelligent zijn en zo een opleiding hebben gehad en zijn karakter zal wel zo’n beetje zo zijn. En pas op hé, je weet hoe ze zijn, ze zijn allemaal zo.

Gelukkig! Ik heb werk dus ik ben.